«شام آخر»

خانه با نور شمع ، روشنایی اندک داشت . در همان تاریکی کلید انداخت و یاالله گویان همراه دوستش وارد خانه شد . معصومه ، همسرش با خوشحالی به استقبال آمد . پس از سه شب ، حتی برای یک ساعت هم آمدنش برای او و بچه ها غنیمت بود .

"مردم وقتی صدای آژِیر خطر را می شنوند بدجوری وحشت زده و سرگردان خیابانها می شوند . نمی دانند به کجا پناه ببرند . ما باید در این وقت ها مردم را راهنمایی کنیم و پناهگاه های موقت را نشانشان دهیم ."

سپس سراغ بچه هایش را از زن می گیرد :"محمد کجاست ؟ اگر خواب است بیدارش کن . می خواهم این شام آخر را از دست خودم بخورد.

زن با شنیدن سخنان شوهرش بر خود لرزید . مرد متوجه شد که زیاده روی کرده است .شوخی کردم ، به دل نگیر . اما این محمد بعد از من تفنگم را برمی دارد من می دانم !

صدای آژِیر سفید همه آنها را به سمت کلید برق متوجه کرد . نفسی راحت کشیدند ؛ اگر چه می دانستند رژیم خون ریز بعث عراق به این زودی ها دست از سر این مردم با ایمان ایران برنخواهد داشت .

شتاب زده شام را خوردند و محسن دوباره راهی ماموریت شد . نیم ساعت بعد صدای اضطراب آور آژیر قرمز باز هم شنیده شد . شمع ها بار دیگر پشت پرده های ضخیم سوسو زدند .زن با دلهره و تشویش تمام شب را بیدار ماند . محسن وقتی که می رفت گفت که آخر شب به خانه برمیگردد . سه شب بیداری پیاپی خسته اش کرده بود .

شب گذشت و صبح از راه رسید . آژیر ها از نفس افتاده بودند . اما از محسن خبری نبود . شوهر آن زن ، پدر آن بچه ها و صاحب آن خانه دیگر هیچگاه به خانه برنگشت .