"تسبیح" یادگاری شهید «محمدی»
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران: شهید ولی الله محمدی، یادگار «حبیب‌الله» در اولین روز خرداد سال 1348 در یک خانواده مذهبی در شهر شهید پرور قدس، دیده به جهان گشود. در شش سالگی وارد مدرسه شد و تحصیلات خود را آغاز نمود.
همزمان با تحصیل علاوه بر فعالیتهای قرآنی و مذهبی، همراه با دیگر مردم مسلمان تهران، در راهپیمایی های انقلابی شرکت داشت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، صحنه را ترک نکرده و با عضویت در پایگاه های بسیج مردمی، به پاسداری از دستاوردهای انقلاب پرداخت.
شهید محمدی که با آغاز تهاجم مزدوران عراقی به مرزهای کشور، همواره شوق حضور در جبهه های نبرد را در سر می پروراند، با جلب رضایت والدین، علی رغم مخالفت پزشکان با اعزام ایشان به علت بیماری آپاندیس، چندین بار راهی مناطق جنگی شد و در عملیات های مهمی از جمله کربلای یک، دو و پنج، شرکت نمود و حماسه هایی از خود به جای گذاشت و سرانجام، پس از رشادت های فراوان، در تاریخ نوزدهم اسفند سال 1365 در کربلای شلمچه، به سعادت شهادت نائل گردید.
متنی شیوا از نامه شهید را در ادامه می‌خوانیم:
با سلام بر یگانه منجی عالم بشریت موعود و نائب بر حقش امام خمینی رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران و با سلام و درود بر شهیدان راه حق و آزادی.
با سلام به دوست عزیزم محمد اسماعیلی امیدوارم که حالت خوب بوده و سلامت باشید. اگر از احوالات این جانب حقیر ولی را خواسته باشی بحمد الله خوب و سلامت هستم و هیچ ناراحتی ندارم.
محمدجان من در تاریخ 22 مرداد 1365 ساعت 11 و 45 دقیقه و 49 ثانیه به اردوگاه رسیدم. عجب جای با صفاییه. تمام اردوگاه سبز است. محمد جان من این نامه را روز جمعه تاریخ 24 مرداد 1365 در ساعت 4 و نیم بعد ازظهر می نویسم که باید نیم ساعت دیگر به خط شویم تا نیروهای اعزامی را که به گروهان آمده اند در بین ما تقسیم کنند و از فردا شنبه هم حتماْ به صبحگاه می رویم و کارهای نظامی و کوهنوردی دوباره شروع خواهد شد.
راستی محمد تسبیح رو درست کردی؟ اگر من از عملیات سالم برگشتم که تسبیح رو ازت می گیرم و اگر هم شهید شدم تسبیح را از طرف من یادگاری داشته باش و هیچ وقت گم نکن.
اما محمد این را بدان که من از این عملیات سالم بر نخواهم گشت و صد در صد جنازه من را در بهشت فاطمه خواهی دید چون که من خواب شهید شدن خود را دیده ام و به من الهام شده در وسط نماز مغرب و عشاء شهید خواهم شد. محمد این چیزی را که برایت نوشتم را به کسی نگو هر وقت که من شهید شدم نامه را به پدر و مادرم بده و بگو که ولی از شهادت خود خبر داشته است. دیگر بیشتر از این سرت را درد نمی آورم خداحافظ.
راستی اگر شهید شدم شب های جمعه مرا فراموش نکنی و سر قبرم بیایی.
