اولین حضور در عملیات

برای اولین بار بود که آماده شرکت در عملیات می شدیم. پس از دریافت جیره جنگی فتاد و دو ساعت شبانه با خودروهای ارتشی که بایستی به صورت چراغ خاموش مسیر را طی می کردند به منطقه ای به نام پل آب نما رسیدیم. شب را سپری کردیم، و شب بعد پیاده به همراه تجهیزات برای انجام عملیات حرکت کردیم ساعت دوازده شب به پشت خط دشمن یا به اصطلاح نقطه رهایی رسیدیم و منتظر دستور عملیات ماندیم، نفس ها در سینه حبس شده بود و با شنیدن دستور آغاز عملیات.(عملیات مسلم ابن عقیل)

حمله و یورش برق آسا آغاز و به لطف الهی موفق شدیم دشمن را به سرعت به عقب برانیم. غرور شادی آفرین از موفقیت در عملیات هنوز همه گیر نشده بود که تلخی کار که هیچ گاه فراموش نمی شود. قرار گرفتن در موضعی بود که از یک طرف زیر آتش شدید دشمن قرار داشتیم و از طرف دیگر نیروهای خودی استباهاً ما را مورد هدف قرار داده بودند.

متأسفانه در این بین تعداد دوبار مجروحیت در این جا حضور داشت به شهادت رسید. به جهت حجم سنگین آتش دشمن و عدم تأمین نیرو در نتیجه عدم امکان ادامه عملیات و وضع وخیم منطقه دستور عقب نشینی که تلخ ترین دستور شنیدنی برای رزمندگان اسلام بود، صادر شد.

با انتقال پیکر مطهر شهدا شبانه تا سر پل آب نما برگشتیم. جهت تجدید قوا و تجهیز مجدد به پادگان برمی گشتیم که در بین ارتفاعات بازی دراز مورد هجوم هواپیماهای دشمن قرار گرفتیم. پس از بازگشت به خط پدافندی(میان تنگ) از توابع سومار در جریان پاتک دشمن از ناحیه سر، دست و پا و پهلو مورد اصابت ترکش خمپاره شصت قرار گرفتیم که جهت مداوا به بیمارستان طالقانی اسلام آباد غرب اعزام شدم.

از آنجا با هواپیما به بیمارستان نمازی شیرازی منتقل گردیدم و پس از یک هفته به بیمارستان ایرانشهر در تهران انتقال یافتم که حدود دو ماه در آنجا بستری بودم.