بانوان جانباز - صفحه 2

نوید شاهد- "گل آفتاب خزایی" در روایتی از نحوه جانبازی اش می گوید:«نمی دانستیم چه اتفاقی افتاده؟ فقط می دانستم که نمی توانم تکان بخورم و هر چه بچه هایم را صدا می زدم، جوابی نمی شنیدم.کم کم سینه ام سنگین شد و احساس خفگی می کردم، تازه فهمیدم که به همراه دو فرزندم زیر آوار خانه محبوس شده ایم.»

نوید شاهد - "افسانه رنجبر" در روایتی از خاطرات بمباران کرمانشاه می‌گوید: «ترکش از بدنم خارج شد اما بخشی از عصب سیاتیک پای چپم آسیب دیده و دیگر قابل ترمیم نمی‌باشد. الان سال‌هاست که با این درد مدارا می‌کنم.»

"مریم ثریا محقق دوست" در رابطه با چگونگی نحوه جانبازی اش می گوید:« توان تکان خوردن نداشتم ناگهان پای یکی از امدادگران به من خورد و از درد، فریاد کشیدم و آن ها متوجه شدند من هنوز زنده هستم به سرعت مرا به اورژانس بردند...»

"نسرین ماه دشتیان" یک بانوی جانباز روشن دل کرمانشاهی است که در بخشی از خاطرات خود می نویسد:« صورت وحشت زده مادر را برای آخرین بار در خاطره ی سرخ رنگ ذهنم به خاطر سپردم و به آرامی به وادی تاریکی و ظلمت محض قدم نهادم. آری این بود آخرین تابلوی حکاکی شده در آخرین صفحه خاطرات روشنی ام.»