به گزارش
نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران،
مصطفی چمران در سال 1311 خورشیدی در خیابان پانزده خرداد تهران، بازار
آهنگرها، محله سرپولک به دنیا آمد. او فرزند حسن چمران ساوجی بود که از روستای چمران
ساوه به تهران مهاجرت کرد. وی تحصیلات خود را در مدرسه انتصاریه، نزدیک پامنار، گذراند
و دوران متوسطه را در دارالفنون و البرز به عنوان دانش آموز ممتاز دبيرستان البرز،
به دانشكدة فني راه يافت. در سال 1336 با احراز رتبة اول در دانشكده فني دانشگاه تهران
در رشته الكترونيك فارغ التحصيل شد.
در سال 1337 با استفاده
از بورس تحصيلي شاگردان ممتاز به آمريكا اعزام شد. پس از تحقيقات علمي در جمع معروف
ترين دانشمندان جهان دردانشگاه بركلي كاليفرنيا ، با ممتازترين درجة علمي موفق به اخذ
دكتراي الكترونيك و فيزيك پلاسماگرديد.
در سال 1342 پس از
قيام خونين 15 خرداد، در اقدامي جسورانه و در حالي كه مي توانست به عنوان يكي از بزرگترين
دانشمندان جهان داراي يك زندگي كاملاً مرفه در آمريكا باشد ؛ اما به جهت احساس تكليف
در مقابل دين خود ، رهسپار مصر شد.
در آن جا به مدت دو
سال، سخت ترين دوره هاي چريكي و جنگ هاي پارتيزاني را آموخت و به عنوان بهترين شاگرد
اين دوره انتخاب شد. در سال 1350 جهت ايجاد پايگاه چريكي مستقل براي تعليم رزمندگان
ايراني و مبارزه بر عليه صهيونيزم اشغال گر به كشور لبنان عزيمت كرد.
درآن جا به كمك امام
موسي صدر، رهبر شيعيان لبنان ، سازمان امل را پي ريزي كرد و به عنوان يك چريك تمام
عيار در مقابل اسراييل خون خوار به مبارزه پرداخت.
در سال 1356 با زني
به نام « غاده جابر » كه دختر يكي از تاجران ثروتمند لبناني بود ، ازدواج كرد . در
سال 1357 با پيروزي ا نقلاب اسلامي به ايران بازگشت و در مدت كوتاهي توانست با توكل
برخدا و ايمان و اعتقادي راسخ ، و به كار بستن تمام اندوختة علمي و تجربي خود ، مسئوليتهاي
بزرگي را بر دوش گرفته و اقدامات مؤثري را در جهت تثبيت نظام مقدس جمهوري اسلامي ايران
به انجام رساند.
از برجسته ترين مسئوليت
ها و خدمات وي ، مي توان به موارد زير اشاره كرد: وزير دفاع ، نمايندة مردم تهران در
اولين دوره مجلس شوراي اسلامي ، نمايندة امام در شوراي عالي دفاع ، فرمانده جنگهاي
نامنظم ، پاكسازي منطقة كردستان و آزادي شهر پاوه از لوث وجود دشمنان.
سرانجام در تاريخ
سی و یکم خرداد ماه سال 1360 در حالي كه از پرواز عارفانة خود كاملاً آگاه بود، به
سوي قربانگاه عشق حركت كرد و در منطقة دهلاويه حوالي شهر سوسنگرد ، بر اثر اصابت تركش
خمپاره هاي دشمن شهد شيرين شهادت را نوشيد.
وصیت‌نامه شهید دکتر مصطفی چمران
بسمه تعالی
اینها را به نیت آن ننوشته‌ام که کسی بخواند و بر من رحمت آورد بلکه نوشته ام که قلب آتشینم را تسکین دهم و آتشفشان درونم را آرام کنم. هنگامی که شدت درد و رنج طاقت فرسا می‌شد و آتشی سوزان از درونم زبانه می‌کشید و دیگر نمی‌توانستم آتشفشان وجود را کنترل کنم، آنگاه قلم به دست می‌گرفتم و شراره‌های شکنجه و درد را ذره ذره از وجودم می‌کندم و بر کاغذ سرازیر می کردم و آرام آرام به سکون و آرامش می رسیدم.
آنچه در دل داشتم بر روی کاغذ می نوشتم و در مقابلم می گذاشتم و در اوج تنهایی خود با قلب خود راز و نیاز می کردم آنچه را داشتم به کاغذ می دادم و انعکاس وجود خود را از صفحه مقابلم دریافت می کردم و از تنهایی به در می آمدم. اینها را ننوشته ام که بر کسی منت بگذارم، بلکه کاغذ نوشته ها بر من منت گذاشته اند و درد و شکنجه درونم را تقبل کرده اند.
اینجا قلب می سوزد اشک می جوشد وجود خاکستر می شود و احساس سخن می گوید. اینجا کسی چیزی نمی‌خواهد انتظاری ندارد ادعایی نمی‌کند ... فریاد ضجه‌ای است که از سینه ای پردرد به آسمان طنین انداخته و سایه‌ای کمرنگ از آن فریادها بر این صفحات نقش بسته است.
چه زیباست راز و نیازهای درویشی دلسوخته و ناامید در نیمه شب، فریاد خروشان یک انقلابی از جان گذشته در دهان اژدهای مرگ، اعتراض خشونت بار مظلومی زیر شمشیر ستمگر، اشک سرد یاس و شکست بر رخساره زرد دلشکسته‌ای در میان برادران به خاک و خون غلتیده، فریاد پرشکوه حق، از حلقوم از جان گذشته‌ای علیه ستمگران روزگار. چه خوش است دست از جان شستن و دنیا را سه طلاقه کردن، از همه قید و بند اسارت حیات آزاد شدن، بدون بیم و امید علیه ستمگران جنگیدن، پرچم حق را در صحنه خطر و مرگ برافراشتن، به همه طاغوتها نه گفتن، با سرور و غرور به استقبال شهادت رفتن. جایی که دیگر انسان مصلحتی ندارد تا حقیقت را برای آن فدا کند، دیگر از کسی واهمه نمی کند تا حق را کتمان نماید.
آنجا، حق و عدل، همچون خورشید می تابد و همه قدرتها و حتی قداستها فرو می ریزند و هیچکس جز خدا، فقط خدا سلطنت نخواهد داشت. من آن آزادی را دوست دارم و از اینکه در دوره های سخت حیات آن را تجربه کرده ام خوشحالم و به آن اخلاص و سبکی و ایثار و لذت روحی و معراج که در آن تجربه ها به آدمی دست می دهد حسرت می خورم.خوش دارم که کوله بار هستی خود را که از غم ودرد انباشته است بر دوش بگیرم و عصا زنان به سوی صحرای عدم رهسپار شوم.
منبع: سایت صدا و سیمای مرکز اصفهان
