قبل از مأموریت!
دوشنبه, ۲۹ مرداد ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۵۴
در روزهای آخر جنگ بود که به شهید ماموریت دادند برای مبارزه با منافقین به کردستان برود یک شب قبل ازاینکه برود از من خواست که به دست و پاهایش حنا بگذارم من هم این کار را انجام دادم گفتم : برای چه اینکار را می کنی؟ گفت: شاید خدا نیم نگاهی به من کرد و مرا میهمانی خودش دعوت کرد خیلی ناراحت شدم و گریه کردم به او گفتم : به ماموریت نرو خندید وگفت : غصه نخور من سعادت شهادت ندارم .
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران؛ شهید عبدالزهرا سخراوی/ در سال 1333 دیده به جهان گشود. پدرش عبود نام داشت. تا سوم متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. کارمند انیارهای عمومی و خدمات بود. متاهل بود و دارای دو دختر و دو پسر بود. از طرف بسیج در جبهه حشور یافت. بیست و نهم مرداد 1367، در سردشت بر اثر اصابت مین به سر، دست و پا به شهادت رسید. مزارش در روستای حصار سازی واقع است.
روایتی خواندنی از سیده خیرالنسا زواره همسر گرامی شهید «عبدالزهرا سخراوی» آنچه در پرونده فرهنگی شهید در بنیاد شهید درج شده است را در ادامه می خوانید؛
در روزهای آخر جنگ بود که به شهید ماموریت دادند برای مبارزه با منافقین
به کردستان برود یک شب قبل ازاینکه برود از من خواست که به دست و پاهایش حنا بگذارم
من هم این کار را انجام دادم گفتم : برای چه اینکار را می کنی؟ گفت: شاید خدا نیم نگاهی
به من کرد و مرا میهمانی خودش دعوت کرد خیلی ناراحت شدم و گریه کردم به او گفتم : به
ماموریت نرو خندید وگفت : غصه نخور من سعادت شهادت ندارم .
آن شب تا صبح خوابم نبرد احساس می کردم که آخرین شب زندگی مشترک ما می باشد . صبح وقتی می خواست برود گفت: اگر برنگشتم چون زینب (س) صبور باش نگذار بچه ها احساس بی پدری بکنند خوشحال باش که من راه امام را می روم اگر باز هم خدا مرا به خانه اش راه نداد روز تاسوعا برمی گردم .
روزها را به امید روز آمدنش سپری کردم تا اینکه روز موعود فرا رسید ولی
از او خبری نشد حتی نامه هایی که به او می نوشتم برگشت خورده بود تا اینکه یک روز خبر
شهادت ایشان برا برایمان آوردند باورم نیم شد با آنکه خانه ما پر از جمعیت بود و همه
برای عزارداری آمده بودند باز باور نداشتم وقتی پیکر بی روح ایشان را به من نشان دادند
دیگر یقین کرده ام که بچه هایم یتیم شده اند.
منبع: پرونده فرهنگی شهدا/ اداره هنری، اسناد و انتشارات/ شهرستان های استان تهران
نظر شما
