خاطره آخرین بدرقه پدر؛ خداحافظی با چشمانی اشک‌بار

به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران، شهید کیومرث کرمی، یادگار «علی احمد» پنجم مهرماه سال 1345 در روستای عزیز آباد خدابنده لو از توابع شهرستان کنگاور متولد شد. تحصیلات خود را تا سال سوم راهنمایی در همان روستا و سپس در شهرستان صحنه ادامه داد و بعد از آن تحصیل را ترک کرده و در کار کشاورزی به یاری خانواده اش شتافت.

شهید کرمی، با آغاز جنگ تحمیلی و احساس مسئولیت در قبال تجاوز دژخیمان بعثی، لباس مقدس سربازی را بر تن نموده و پس از چند ماه حضور در زنجان، راهی جبههِ دهلران شد و در حالی که شش ماه بیشتر تا پایان انجام خدمت سربازی‌اش باقی نمانده بود، در روز هفدهم مرداد ماه سال 1366 مصادف با روز عید قربان، به مقام والای شهادت نایل گشت.

روایتی خواندنی از خانواده شهید

شهيد، صبح روز نوزدهم بهمن سال 1364 وسایلش را جمع آوری کرده و از همگی خداحافظی کرد. از ایشان پرسیدیم که به سلامتی کجا تشریف می بری؟ گفت: اگر اجازه بفرمایید به خدمت سربازی می‌روم تا به وظیفهِ خود عمل کنم. آن روز وقتی از همه خداحافظی کرد، به پدر گفت: دوست دارم که از دستم راضی باشی و اجازه بدهی برای خداحافظی شما را ببوسم و بگویی برو خدا نگهدارت!

پدر نیز با شنیدن این صحبت‌ها اشک از چشمانش سرازیر شد و ایشان را در آغوش گرفت و گفت: پسرم برو و خدا به همراهت! خاطرهِ آن روز هنوز در ذهن تمام اعضای خانواده باقی مانده است. پدرم همواره بعد از ایشان دائم نگران و پریشان بود. وقتی دلیل نگرانی ایشان را جویا شدیم، گفت: من می‌دانم می‌میرم ولی کیومرث هم به شهادت می‌رسد و از این که بعداً نیستم سعادتی که نصیب پسرم شده را ببینم خود به خود دل تنگ می‌شوم که پس از نه ماه از اعزام شهید، پدر جان را به جان آفرین تقديم نمود.