خاطرات خودنوشت یک جانباز و آزاده؛ "نامه" تنها امید به خانواده بود

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران: صادق مهماندوست یکی از جانبازان و آزادگان شهرستان قدس است که خاطرات خود را از روزهای حماسه و ایثار نوشته است و در اختیار سایت نوید شاهد گذاشته است که اکنون قسمت دوم را در ادامه می‌خوانید.

تنوع شلاق‌ها

از ابزارهای شکنجه بچه ها توسط سربازان بعثی و اذیت و آزار آن ها می توان به کتک زدن با انواع شیلنگ ها، کابل ها و دیگر و سایل اشاره کرد که تنوع رنگ شیلنگ های در دست سربازان و یا چند لایه بودن کابل های برق تابیده شده در اختیار مزدوران بعثی، خود داستان هایی مفصل دارد.

مثلاً برخی سربازها به نوع کابل و رنگ شیلنگ شناخته می شدند، ناگفته نماند که هر سربازی که در اردوگاه حضور پیدا می کرد، حتماً یکی از ابزار کتک زدن بچه ها را در اختیار داشت. مثلاً سربازی به نام احمد «معروف به احمد سوزنی» که به شیلنگ زرد رنگ و ضخیم خودش اشتهار داشت و یا مصطفی که با کابلی دو لایه در اردوگاه عرض اندام می کرد و با نواختن آن بر بدن بچه ها خطوطی را بر پیکر آنان ایجاد می نمود.

 نامه از خانواده ها به اسرا 

یکی دیگر از شیوه های آزار و اذیت اسرا توسط عراقی ها، پیشگیری و ممانعت از وصول نامه های ارسالی از ایران توسط خانواده های اسرا بود.عراقی ها بهانه های گوناگونی داشتندکه از رسیدن نامه به اسرا جلوگیری کنند.

و با یافتن کلمه ای کوچک مانند پدربزرگ، بابا و... به تصور اینکه این الفاظ در خصوص حضرت امام (ره) و خبر دادن از وضعیت امام به اسرا نگارش شده، آن نامه را کنار گذاشته و به صاحب آن نمی دادند و چه بسا افرادی که بیش از چند ماه از سلامتی خانواده خود بی خبر بودند و هیچ وسیله ارتباطی دیگری نیز برای اطلاع یابی از اوضاع خانه و خانواده آنان در دسترس نبود.

و عراقی ها حتی همین وسیله ابتدایی را که معمولاً هر دو ماه یکبار آن هم با فاصله زمانی ارسال تا دریافت که چیزی بیشتر از دو ماه نیز بود، سلب می کردند تا فشار روحی روانی بیشتری را به اسرای در بند وارد سازند.

نامه از اسارت

نامه نوشتن تنها راهی بود که اسرا می توانستند بوسیله آن از حال و احوال خانواده خود و ایران و ... خبردار شوند. هر اسیر حق داشت بطور کلی دو نامه برای ایران ارسال کند و آن هم باید در برگه های مخصوص آرم دار صلیب سرخ بود که هر دو ماه یکبار آن ها(صلیب) به اردوگاه می آمدند و برگه ها را در اختیار اسرا  می‌گذاشتند و بچه‌ها نیز پس از نگارش مطالب خود، آن هم حداکثر در ده سطر و با ذکر آدرس، تحویل نمایندگان صلیب می دادند و آن ها نیز نامه را پس از فیلتر و سانسور عراقی ها و منافقین، تحویل می گرفتند تا برای ایران ارسال کنند.

حالا کدام نامه فیلتر می شد و کدام نامه به ایران فرستاده می شد معلوم نبود ولی همه در انتظاری طولانی و چند ماهه که شاید پاسخی برای نامۀ آنها از ایران بدست شان برسد.

ادامه دارد...