خانه ای که پایگاهی برای فعالیت های انقلابی بود

نوید شاهد شهرستان های استان تهران، جواد فدایی از فعالین حزب الهی سال 1357 بود  که خانه پدری ایشان یکی از پایگاه های مردمی در ماه های پایانی منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی بود. در ادامه از شما دعوت میکنیم تا متن مصاحبه را مطالعه نمایید.

فدایی: در یک مقطعی تعدادی از بچه های محل ما از جمله آقای دکتر منشی زاده که در مدرسه ای که (اوایل کوچه زنگنه) فعالیت داشتن دستگیر شدند و تعدادی دیگر از بچه های محل که یکی از آنها هنرمند بسیار موفقی بود که در کارهای عملیاتی بچه ها رو گریم می کرد دستگیرشدند. برخی از افراد هم عضو گروهک های منافقین بودند. یک سری از افراد هم جزو گروه های حزب توده بودند که سن و سالشون بالا بود، همچنین چندتا روحانی نما هم جزو این گروه بودن که عامل جمع آوری ساواک بودند.

برخی بچه های شهرری هم  یک  گروه مذهبی به اسم بدر داشتند که بدجوری باعث عصبانیت ساواک شده بودند که از افراد عضو این گروه میتوان به آقای اسلامی مهر، آقای دکترعلی عسگری، آقای دکتر فدایی و …

یک سری روحانیون مبارز هم داشتیم که مبارزه میکردند بخشی از این ها زندانی شدند و بخشی به دلیل شکنجه های بد خونه نشین شدند از جمله آقای هائری و یک سری روحانیون هم بودند که به صورت خاموش و محسوس فعالیت زیادی میکردند از جمله آقای غیوری و حاج آقا زمانی و آقای مرادی و …

یک سری از افراد هم بودند که کتب انقلابی, مارکسیستی و… را مطالعه میکردند که عضو هیچ گروهی نبودند.

شاخص ترین گروه هم، گروه بدر بود. این گروه به قدری که کارشان را درست انجام داده بودند که شاه تمام زندانی های سیاسی را به دلیل اینکه بگوید من هیچ زندانی سیاسی ندارم ؛ آزاد کرد حتی عمویی که عضو حذب توده بود و به مدت سی سال در زندان سر می کرد را آزاد کرد.

تنها گروهی که شاه آزاد نکرد همین بچه های گروه بدر بودند که اوایل بهمن ماه 1357 شبانه از زندان ساواک تخلیه و به زندان قصر, بند عمومی  منتقل کردند تا بگویند زندانی سیاسی نداریم.

این افراد نیز بیست و دوم بهمن ماه 1357 به دست مردم عزیز آزاد شدند  که به همراه مردم از میدان سه راه ورامین  به سمت حرم حضرت عبدالعظیم مشایعت شدند.

از جمله افرادی که در این روز آزاد شدند میتوان به آقای اسلامی مهر, آقای عسگری, آقای فدایی, آقای مداحی, آقای هاشمی, آقای بادپیما و… اشاره کرد.

فدایی: همین ماه های منتهی به پیروزی انقلاب بود شعار سیاسی خیلی بالا بود تمام کشور تظاهرات و راهپیمایی فرا گرفته بود و تمام مملکت به حرکت افتاده بود و شاه بخاطر اینکه هم ویترین بین المللیش را  درست کند و هم اینکه انرژی این انقلاب را بگیرد آمد زندانی ها را آزاد کرد و خود همین باعث شد مردم متوجه بشوند که چی تا حالا سرشان آمده است و چقدر شاه ستم کرده و تمام جریان های موافق و مخالف همه وحدت پیدا کردند برای نابود کردن سلطنت شاه ملعون.

فدایی: خب اکثر بچه ها خودشان برنامه کاری داشتند و بیشتر قرارهایشان تهران بود برای مثال مسجد طالقانی ، مسجد شاه آبادی ، مسجد لرزاده، دانشگاه ها و…

ولی اینجا هم خود بچه های شهرری یک پاتوق داشتند داخل امام زاده ابوالحسن. محور فعالیت هایشان مسجد آقای زمانی, مسجد سرتخت, مسجد چهارده معصوم, مسجد کوچکی کنار حرم(که بعد ها تو طرح حرم افتاد) و … بود.

فدایی: ببینید اتفاقات انقلاب انقدر سریع بود و همه مردم از تمام اتفاق ها سریع مطلع میشدند. مطلع هستید که آن زمان رسانه ای نبود و رسانه خود مردم بودند و خبر ها را چهره به چهره و با نوار های ضبطی به اطلاع عموم میرساندند و شاه برای اینکه بین مردم نگرانی ایجاد کند یک سناریوهای فریبانه ای انجام میداد که یک مورد، سینما رکس آبادان را که مردم داخل بودند به آتش کشید و شهید کرد تا بیندازد گردن انقلاب و آن را بد کند. همینطور یک جریانی درست کردند به اسم چماق داران ( گاردی های خاص شان) که خیلی وفادار بودند را مامور میکردند تا با لباس شخصی وارد محله ها شوند و مردم را کتک بزنند و اموال را غارت کنند تا بگویند نا امنی های ایجاد شده و همه ی این ماجراها مربوط به انقلاب هست و همیشه شکست میخوردند و اهدافشان پوچ میشد این جمله حضرت امام که فرموده بودند که این انقلاب هدیه بزرگ الهی بود واقعا درست بود.

مردم در تمام محله ها پست نگهبانی گذاشتند و  شب ها نگهبانی میدادند که چماق دارا نریزند و اگر اتفاقی می افتاد محله به محله تکبیر میگفتند و تا مردم بقیه محلات بشنوند و به کمک بیایند.
اصلا انقلاب را الله اکبر پیروز کرد. ذکر کارکرد دارد، کسی به این چیزها نمی پردازد. ذکر یک حرکت اساسی دین هست.

مردم فداکاری میکردند. یه مجروح می آوردند می گفتند که خون می خواهد تمام مردم صف میکشیدن برای خون دادند. امام قلب هارو فتح کرد، شما نگاه کنید پادگان با کلی تجهیزات به محض ریختن مردم ساقط می شد.

فدایی: یک شب همه مردم بسیج شدند کلانتری را آزاد کردند تمام مردم از همه جای شهرری با انواع و اقسام ابزار دفاعی آمدند میدان شهرری تجمع کردند اول کلانتری مقاومت کرد تخلیه نکرد ولی بعد ناچار شدند تخلیه کنند.

شب بیست و سوم بهمن ماه آخرین جایی که مردم گرفتند آرامگاه رضا شاه ملعون بود و این هم بخاطر حضور محافظان رده بالا بود و این هم  به دو علت یکی اینکه دربار می آمد و دیگری اینکه  تمام توریست هایی که وارد ایران میشدند اول می آمدند آرامگاه رضا شاه

فدایی: زمانی که برادرم با دوستانشان آزاد شدند از میدان سه راه ورامین به حرم آمدند. در حرم حاج آقا محمد تقوی داشت سخنرانی میکرد که درگیری شروع شد و جمعیت متفرق شد. بعد برادر ما با استقبال مردم به خانه آمد و شب همان روز تمام دستگیری ها را به خانه ما آوردند تا اعدام کنند که برادرم مخالفت کرد و چرا که یکسری از این ها سربازهای بودند که مجبور به اطاعت از دستور بودند و درجه دارها را تحویل کمیته امام دادند.

آرامگاه مدت ها دست بچه های انقلابی بود که بعد ها آقای خلخالی آن را تحویل گرفت و تخریب نمود البته لازم بذکر است که آرامگاه توسط آلمانی ها ساخته شده و بسیار محکم بود و تخریب آن چند وقت به طول انجامید.

فدایی: توسط مردم، من جنوب و غرب را کامل در جریان بودم. محدوده جنوب شهر دو نفر اسلحه داشتند یکی برادر شهیدم محمد فدایی بود و یکی دیگر هم بچه محل ما بود. زمانی که جایی درگیری میشد سریع اطلاع میدادند ،تمام این چیریکی ها می آمدند.
چیریکی های شهرری مردم بودند این یک اصلاح بود. هر کس که دل و جرعت بیشتری داشت یا مثلا سربازی رفته بودند دوره دیده بودند.

فدایی: شهید هادی ایرانیان, شهید اصغر صادق نامی, شهید احمد اشتری و…