«شهادت» والاترین درجه بندگی خداست

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید علیرضا تقی‌پور، یادگار «طراز» و «اقدس» بیست و پنجم آذر ماه سال 1347 در شهرستان تهران به دنیا آمد. او دانش آموز سوم متوسطه بود به عنوان بسیجی در جبهه حضور داشت. این شهید گرانقدر بیست و نهم اسفندماه سال 1363 با سمت کمک آرپی‌جی‌زن در جزیره مجنون عراق بر اثر اصابت ترکش خمپاره به کمر به شهادت رسید. مزار وی در بهشت زهرای زادگاهش واقع است.

قسمت اول متن وصیت‌نامه شهید «علیرضا تقی‌پور» را در ادامه مرور می‍کنیم:

«بسم الله الرحمن الرحیم»

«یَا أَیَّتُها النَّفسُ المُطمَئِنَّة إِرجعی إِلی ربِّکَ راضیةً مَرضیة فَادخلی فِی عِبادی وَادخلی جَنََّتی»

خوش آن روز از این منزل ویران بروم *** راحت جان طلبم از پی جانان بروم

قال الحسین (ع): بدرستیکه زندگی در نزد من عقیده است و جهاد در راه عقیده.

با سلام بر سیدالشهداء حسین بن علی(ع) آن یگانه سروری که با خون پاکش بیدار ساز و رهگشای عاشقانه‌اش است. به سوی کمال حقیقی و با سلام بر منجی عالم بشریت مهدی موعود (عج) آن یگانه موجودی که منتظر آمدنش در راه انتظارش خون می‌دهند و خواهند داد زیرا بیرق مکتب اسلام با خون زنده می‌ماند.

و با سلام بر امام عزیز و بزرگوار خمینی کبیر رهبری که با رهبری پیامبر گونه‌اش ما را از منجلاب فساد و تباهی بیرون کشید و ما را به حول یک محور گرداند که آن هم خدایی شده بود رهبری که با کلمات شیرینش لرزه بر اندام دشمنان اسلام افکند.

به خدا سوگند که هر لحظه عمر امام برای ما نعمت است نعمتی که شامل هیچ ملتی نشده و این کرامت خداست که چنین رهبری را به ما عطا کرد و راه حسینی شده را به ما آموخت. پس ای مردم قدر این امام را بدانید و همیشه فرمانبردارش باشید و این را یک حقیقت بدانید که سخنانش از خودش نیست از امام زمان(عج) فرمان می‌گیرد و بر مردم انتقال می‌دهد.

پس همیشه و هر زمان گوش به فرمانش بدهید، زیرا اطاعت از او اطاعت از خدا و رسول خدا و امام زمان است و خدای نکرده اگر غافل از این امام باشیم پا بر روی هزاران شهید و مجروح گذاشته‌ایم.

و با سلام بر خانواده‌های معظم شهدا؛ ای کسانی که با بذل جان عزیزان خود از امتحان الهی سرافراز بیرون آمدند و پایه و اساس اسلام را با خون عزیزانشان که آرزوها برایشان داشتند نگه داشتند.

وصیتم را آغاز می‌کنم؛ در حالی که تا لحظاتی دیگر فرمان حمله از فرماندهی کل قوا می‌رسد در حالی آغاز می‌کنم که وقت وصال یاران با معشوق است که به خود آرایی می‌پردازند و خود را آماده ملاقات با معبود می‌کنند.

وصیت به پدر و مادر و کلیه خانواده‌ام؛

پدر و مادر قبل از اینکه لب به سخن بگشایم شکر خدا را گویم که چنین پدر و مادری داشتم که مرا در دامان پاکتان بزرگ کردید و خط حسینی شدن را از همان دوران کودکی به من یاد دادید و بزرگ کردید تا سربازی از سربازان امام زمان باشم و به ندای «هل من ناصر ینصرنی» حسین زمان لبیک بگویم و چون علی‌اکبر حسین به درجه والای شهادت برسم که این بزرگترین درجه یک عاشق است با معشوق آنهم (خدا) واقعاً زبانم قاصر از شکرگذاری کنم.

ادامه دارد...