پل باقرآباد، شاهد مبداء انقلاب اسلامی در قیام خونین ۱۵ خرداد
به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، بر روی یکی از مهمترین سرشاخه‌های رودخانه جاجرود که پیش از احداث سدهای مختلف در استان تهران همواره آب در آن جاری بود، پلی تاریخی در دوران قاجاریه احداث شد، پلی آجری که شاهد یکی از مهمترین وقایع تاریخی انقلاب اسلامی بود و بر روی آجرهای آن، خون هفت شهید جاری شد تا امام راحل این روز را تا ابد عزای عمومی اعلام کند.
در اواخر دوره قاجاریه و توسط معمارانی ناشناس، پلی آجری با دهانه قوسی به طول ۵۰ متر بر روی رودخانه باقرآباد احداث شد، پلی که بارها به دلیل طغیان رودخانه جاجرود تخریب شد و در دوره‌های قاجار، پهلوی و جمهوری اسلامی چندین بار مرمت شد.
پل آجری باقرآباد که تنها مسیر عبور مردم ورامین و پیشوا به سمت تهران بود، بیش از صد سال تنها مسیرعبور مردم دشت ورامین بوده و آن ها را به پایتخت می‌رساند.
پل باقرآباد در ۱۵ خرداد سال ۴۲ شاهد به خاک و خون کشیده شدن جوانان و مردانی کفن پوش از دشت ورامین بود که برای دفاع از مرجعیت شیعه، جان خود را تقدیم اسلام کردن، واقعه‌ای تاریخی که پایه‌های رژیم منحوس پهلوی را به لرزه در آورد و موجبات فروپاشی آن را فراهم کرد.
۱۵ خرداد سال ۴۲، مصادف با۱۲ محرم، سومین روز شهادت امام حسین (ع) ویاران با وفای ایشان است، مردم پیشوا در صحن مطهر امامزاده جعفر(ع) در حال مراسم عزاداری و برپایی آئین سنتی بنی اسد بودند که خبر دستگیری امام خمینی (ره) بین عزاداران پخش میشود و صدای عزاداری به همهمه تبدیل می شود.
همزمان با آگاهی مردم پیشوا از دستگیری امام، مردم روستای محمدآباد عرب‌ها نیز خبر دستگیری امام را شنیده و پای پیاده عزم حرکت به سمت تهران می‌کنند بدون اطلاع از این که مردم پیشوا نیز کفن بر تن کرده و قصد حرکت به سمت تهران را دارند مسیری ۲۷ کیلومتری که قرار است پای پیاده طی شود.
مردم پیشوا در طول مسیر افراد دیگری را نیز با خود همراه می کنند و مردم ورامین نیز که از حرکت آنها مطلع شده‌اند، کفن بر تن کرده و با جمع همراه می‌شوند و در غروب ۱۵ خرداد، همراه با مردم روستای محمدآباد به منطقه باقرآباد می‌رسند، منطقه‌ای که فقط یک پل قدیمی و یک پاسگاه در آن وجود داشت.
بر اساس اسناد ساواک که جدیدا منتشر شده، بیش از ۳ هزار نفر در این قیام خونین به سمت تهران حرکت کردند.
عوامل رژیم ستم شاهی که از حرکت کفن پوشان مطلع شده بودند از قبل مسلسل‌ها را بر روی پل باقرآباد مستقر کرده بودند و تعداد زیادی از نیروهای خود را به حالت آماده باش قرار داده بودند.
کفن پوشان که بیش از ۲۵ کیلومتر پیاده راه آمده بودند با وجود هشدارهایی که سوی سرهنگ بهزادی به آنان می‌داد به حرکت خود ادامه دادند، که در این هنگام با گلوله‌های دژخیمان ستم شاهی به خاک و خون کشیده می‌شوند.
در محل وقوع این حادثه چاه ها و قنوات بسیاری وجود داشته، بسیاری از افراد در هنگام فرار داخل چاه ها افتادند و برخی نیز برای نجات خود، در قنات‌ها مخفی شدند، به این دلیل آمار دقیقی از تعداد شهیدان این واقعه تاریخی در ورامین وجود ندارد.
در این قیام هفت نفر از بهترین جوانان دشت ورامین تنها به جرم حمایت از مرجعیت به خاک و خون کشیده شدند ولی با خون خود درخت نوپای انقلاب را آبیاری کردند.
شهیدان ۱۵ خرداد غریبانه به شهادت رسیدند و غریبانه به خاک سپرده شدند، برایشان مراسمی گرفته نشد، هزینه تیرهایی که عوامل رژیم ستم شاهای بربدن مطهرشان نشاندند از خانواده آنها گرفته شد، اجازه ندادند که خانواده آنان لباس عزا برتن کنند و تا سال ها خانواده آنان مورد آزار و اذیت رژیم شاه قرار داشتند.
انتهای پیام/
