"محمدعلی" به وصال شهادت دلبسته بود
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران: شهید محمدعلی رضایی خیرآبادی، نهم خرداد ماه سال 1346 در اصفهان به دنیا آمد. در همان کودکی به همراه خانواده به شهرک وردآورد نقل مکان کرد. او تحصیلات خود را تا سال سوم راهنمایی ادامه داد.
کودکی او مصادف بود با تظاهرات مردمی علیه رژیم ستمشاهی و او نیز با وجود سن و سال اندکش پا به پای دیگر مردم در فعالیتهای انقلابی شرکت می کرد تا این که پس از پیروزی انقلاب اسلامی و سپس جنگ تحمیلی، آمادهی حضور در میدان نبرد با متجاوزان عراقی شد. ایشان ابتدا از طریق بسیج وردآورد به منطقهی عملیاتی مجنون اعزام شد، در آنجا بر اثر موج انفجار مجرح شده و راهی بیمارستان شد.
بعد از مرخصی از بیمارستان و حضور در منزل، دست و پایش را حنا گرفته و عکسی به یادگار می اندازد و آن را روی طاقچه قرار میدهد و به این ترتیب شهادتش را زودتر از موعد به خانواده اعلام می کند. با شروع عملیات خیبر مجددا به منطقه می رود و یک هفته بیشتر نمی گذرد که در تاریخ بیست و پنجم بهمن ماه سال 1362 به درجهِ رفیع شهادت نائل می گردد.
فرازی از وصیت‌نامه شهید «محمدعلی رضایی خیرآبادی» را در ادامه مرور می‌کنیم:
پدر و مادر مهربانم، اگر خدا خواست و شهادت را نصیب من کرد، لازم نیست بر من گریه و زاری کنید چرا که شهدا زنده هستند و پیش خدا روزی دارند و دوست دارم دو پرچم سیاه و سبز در جلوی خانه‌مان نصب گردد و کوچه خودمان را چراغانی‌اش کنید چرا که شب عروسی من همان شب شهادت من است.
من هیچ دوست ندارم که هیچ گونه ناراحت شوید و بر من گریه کنید چرا که این گریه ها دشمنان اسلام و منافقین کور دل را خوشحال خواهد کرد.
برادران و خواهران سعی کنید سخنان رهبر انقلاب را از ته دل گوش کنید و انجام دهید و اسلحه مرا در برگیرید و سنگر مرا پُر کنید و دشمن اسلام را هدف گیرید و نگذارید اسلحه من بر زمین باقی بماند و نگذارید این دشمن کافر به سرزمین و میهن اسلامی ما بتازد و تجاوز کند و ادامه دهنده راه شهدا باشید.
