عباس خجسته پی

باید زودتر بروم تا یک سرباز دیگر که خانواده اش چشم به راهش هستند بتواند به مرخصی برود. اینهمه بزرگواری در وی که جوانی هیجده ساله بود تعجب انگیز می نمود او یک دلاور بود.