سفره ی افطار

صدای وحشتانک بعدی مرا به خود آورد. محل اصابت موشک دوم دور یا نزدیک بود، نمی دانم، اما فضای تاریک بیرون، چون روز روشن شد و شیشه ها فروریخت. سرم از گریه و دلم از گرسنگی به درد آمده بود. به یاد شهدای مدفون شده به خانه رفتم. وضع به هم ریخته سفره ی نظرم را جلب کرد. سفره ای که با آن آرامش و زحمت پهن شده بود، در عرض چند ثانیه، از هم پاشیده بود.