یوسف کمال پور

وقتي به دنيا فكر مي كنم، مي انديشم كه دنیا چقدركوچك است. دنيايی كه اكنون پر از ظلم و فساد است. دنيايي كه در آنها هر چيزي اتفاق مي افتد و استثمارگران خون مردمان آفريقا و آسيا را مي مكند و سرمايه سرشار اين ملت ها را به يغما مي برند و هيچ كس نمي تواند جواب انها را بدهد. آري! دنيا خيلي كوچك است. دنياي كه با متولد شدن آغاز مي شود و با خوبيها و بديها كه در زندگي مي بينيم به پايان مي رسد پس چه خوب است كه با هدف و با فكر كار كنيم تا بتوانيم راه خوب را از راه بد تشخيص دهيم تا از راه الله دور نشويم.

آري! شايد شما كه اين كلمات را اكنون مي خوانيد درد مرا ندانيد و شايد حتي نتوانيد تصور آن را بكنيد دوستاني كه مانند خورشيد روشن كننده راه من بودند و كلامشان مانند آهنگ دلنشين و صوت قرآن بود كه گوش را نوازش مي داد. آري! وقتي من مي انديشم كه چه جوانهاي خوبي از اين آب و خاك به دست صداميان ملعون به خاك و خون كشيده مي شوند. فقط به خاطر اينكه پيرو امر امام و خدايشان هستند. به خودم مي گويم: بايد بايستم و تا آخرين نفس و آخرين قطره خون بجنگم و پيروز شوم و يا به آرزويم شهادت برسم.

خدايا! اگر خواب سرد زمستاني گناه دلم را به انجماد كشيده است بهار اعتماد به لطف تو در درون دلم هيجان تازه آفريده است.

برادر سالاري به درجه رفيع شهادت رسيد و بالا سر او رفتم و نگاهش كردم و چهره او را هيچ وقت فراموش نمي كنم هميشه نماز شب مي خواند و دعا مي كرد و چنان حرفهاي معني داري مي زد كه همه را شيفته كلامش مي كرد.

برادران آرپي چي زن به شكار تانكها و سنگرهاي دشمن مشغول شدند و يك تانك كه پشت خاكريز دشمن آرايش گرفته بود به همراه تانكها و نفربرهاي ديگر مورد هدف قرار گرفت و منفجر شد و ما نزديك تانكها شديم و با نارنجك به آنها حمله كردیم و نارنجك‌هايمان را درون تانكها مي انداختيم و آنها را به آتش مي كشيديم و نفرات دشمن را به سزاي اعمال كثيفشان مي رسانديم.