بشتابید برای درس انسانیت

به گزارش نوید شاهد مازندران، شهید «محمدتقی خلیل پور فروئی» پنجم آبان ۱۳۴۰، در شهرستان بابل به دنیا آمد. پدرش علیرضا و مادرش آسیه نام داشت. در تاریخ دوازدهم مرداد ۱۳۶۷، در منطقه ۵ بر اثر اصابت ترکش به کمر به شهادت رسید. مزار او در امامزاده عبدالله قرار دارد.

فرازی از وصیت نامه شهید «محمدتقی خلیل پور فروئی»:

به شما وصیت می‌کنم که تقوا را نصب العین خود قرار دهید.

جبهه‌ی جنگ آموزگار بزرگیست که اسرار و رموز حیات را در دل خویش دارد. برادران عزیز! بهترین مدرسه‌ی شما جبهه، بهترین کلاس شما سنگر، بهترین درس شما جهاد و بهترین معلم شما امام است، پس بشتابید برای درس انسانیت.

مسئولین سپاه باید توجه داشته باشند این ارکان انقلابی را گرفتار تشریفان زائد و چیز‌هایی که ضرورت ندارد نکنند و سعی کنند با همان سادگی و مردمی بودن نیرو‌ها را جذب و آماده نبرد در جبهه‌ها بنمایید.

پدرم اگر شهید شدم مرا با جامه رزم به خاک بسپارید تا سند لیاقت شهید شدنم را با خود به آن دنیا ببرم.

مادرم! نکند وقتی خبر شهادت من را شنیدی گریه و زاری کنی تا این منافقان کوردل چه در محل و چه در جا‌های دیگر خوشحال بشوند، اگر می‌خواهی گریه کنی برای بی کسی ابا عبدالله حسین (ع) گریه بکن که بعد از شهادتش کسی را نداشت که برایش گریه کند.

خواهرم! شما هم مثل زینب یار حسین باشید و رسالت خون مرا بعهده بگیرید و پیام مرا به مسلمین جهان مخصوصاً مجروحین جنوب لبنان که در بند اسرئیل غاصب هستند برسانید... و همیشه آخرین لحظه شهادت مرا به خاطر بسپارید تا از لغزش‌ها بر حذر باشید.

پدر، مادر و همسرم! فاطمه‌ام (دختر شهید) را همچون فاطمه دختر پیامبر و یارعلی تربیت کنید تا آینده ساز ایران اسلامی باشد ...، اما زینبم را (دختر دیگر شهید) همچون زینب (س) تربیت کنید تا در همه حال یار حسین زمان باشد. دوست دارم زینب و فاطمه‌ام اینگونه باشند تا زینب (س) بداند که هرگز تنها نیست.

امروز کربلا به وسعت پهنای گیتی است و عاشورا و پیام عاشورا، چون خون در رگ‌های مسلمین جریان دارد.

همسرم! موقع تشییع جنازه‌ام بر تابوتم عکس امام را بزنید و در کنار آن عکس مرا، تا مردم بدانند که این حقیر پیرو ولایت فقیه و مطیع امرامام بوده است.

خواهش من از همه شما این است که بر قبرم گل نریزید، آخر انصاف نیست که بر نعش حسین (ع) نیزه‌ها باشد بر قبر من گل. در مراسم عزایِ من تشریفات قایل نشوید، خیلی ساده باشد.

عکس مرا بر در و دیوار‌ها نزنید بگذارید گمنان بمیرم تا فردا شرمسار یاران گمگشته حسین (ع) نباشم.

انتهای پیام/