توصیه شهید «عبدی» برای حفظ انقلاب اسلامی چه بود؟
به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید ابراهیم عبدی، یادگار اسدالله و طوبی، سال ۱۳۴۴ در شهرستان سراب چشم به جهان گشود. تحصیلاتش را تا پایان دوره متوسطه ادامه داد. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. این شهید گرانقدر دوازدهم آبان ماه سال ۱۳۶۲ در منطقه عملیاتی پنجوین عراق بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. پیکرش مدت‌ها در منطقه باقی ماند و پس از تفحص در سال ۱۳۷۴ به میهن اسلامی بازگشت. سپس پیکرش را در بهشت زهرا تهران به خاک سپردند.
قسمت سوم وصيت‌نامه شهید «ابراهیم عبدی» را در ادامه مرور می‌کنیم:
از خواهرانم مى‌خواهم كه زينب‌وار زندگى نموده و مانند اين بانوى بزرگوار اسلام همچون كوهى استوار در مقابل مصيبت‌هاى وارده در طول اين انقلاب و جنگ تحميلى پايدار و استوار، مقاومت نمايند.
از برادرانم خواستارم كه راه حسين(ع) و فرزندش خمينى كبير را در پيش گيرند و از برادر عزيزم رضا مى‌خواهم كه سنگر مرا در مسجد و بسيج خالى نگذارد.
اما پدر و مادر عزيزتر از جانم كه در تمام لحظات عمر من زحمت‌هاى فراوان براى من كشيده و سختی‌ها و بی‌خوابی‌هاى فراوان را تحمل نموده‌ايد و من هميشه موجبات ناراحتى شما را فراهم كرده و هيچگاه فرزند خوبى براى شما نبوده‌ام، اميدوارم از تقصيرات من گذشته و اين فرزند گنهكار خود را مورد عفو قرار دهيد.
اى برادران ايمانى و مسلمانم از شما كه آمادگى حضور در جبهه داريد، تمنا دارم كه به يارى رزم‌آوران اسلام و قرآن بشتابيد و جبهه‌ها را پُر كنيد با حضور فعال خود در جبهه به دشمنان اسلام بفهمانيد كه در مقابل نيروهاى منسجم و مسلمان حزب الله اگر تمامى احزاب نيز بجنگند توان و نيروى مقاومت نخواهند داشت و بزودى تار و مار خواهند شد.
اما ما رزمندگان به وظيفه‌اى كه داشتيم عمل كرده‌ايم تا حكومت الله در سراسر جهان گسترش يابد و ما به شعارى كه مى‌داديم: «ما اهل كوفه نيستيم حسين تنها بماند. مگر امت بميرد امام تنها بماند، ما مى‌رويم به جبهه امام تنها نماند.» به خواست خداوند متعال عمل نموديم.
از برادران و خواهران عزيزم مى‌خواهم كه راه مرا كه همان راه پيامبر و ائمه و ولايت فقيه است ادامه داده، از هيچ كوششى در راه پيشبرد انقلاب اسلامى دريغ نكنند و تمامى سعی‌شان را در حفظ انقلاب اسلامى كه با خون هزاران شهيد بارور گرديده به كار بندند.
من راه شهادت را خودم و تحت شرايط روحى بسيار مساعد با بينش اسلامى خويش انتخاب نمودم، من امانتى از طرف خداوند در ميان خانواده‌ام بودم و اين امانت سرانجام روزى بايد به صاحب اصليش كه همانا خداوند رب العالمين است بازگردانده شود زيرا در قرآن آمده است : «انا لله و انا اليه راجعون» (همه ما از خداييم و به سوى او باز خواهيم گشت.)
در جاى ديگر خداوند مى‌فرمايد: «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ» «و مپنداريد آنان‌كه در راه خدا كشته شدند مردگانند، بلكه آنها زنده‌اند و نزد خدايشان روزى مى‌خورند.»
خرم آن روز كه از منزل ويران بروم *** راحت جان طلبم از پى جانان بروم
انتهای پیام/
