دیگر منتظر من نباشید و من یقین دارم که به شهادت خواهم رسید
به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید عبدالله کریمی، هجدهم فروردین ماه سال ۱۳۴۶ در بیمارستان اکبر آبادی متولد شد. حتما در خوشحالی تولد او، پدر، مادر و اقوامش نمی‌دانستند طفلی دیده به جهان دیده گشوده است که راهی قافله‌ی حسین (ع) است. نمی‌دانستند که او حاضر به سر دادن خواهد شد. اما دست از دامان اسلام و ولایت نخواهد کشید. قهرمانان و پهلوانان دیار ما خیلی معمولی‌تر از آنچه فکر می‌کنیم بودند؛ تنها تفاوت‌شان عشق‌شان بود. شعله‌های عشق حسینی و ابوالفضلی‌شان گرم بود و شراره داشت و عاقبت در شراره‌های آن از دنیا بریدند و پرواز کردند.
کودکی عبدالله به آرامی می‌گذشت و در کوران انقلاب کشورمان، روح پُر فتوح او با عشق ولایت آمیخته شد. تمام عزم خود را در جهت پیروزی انقلاب اسلامی جزم نمود و از هیچ کوششی فرو نگذاشت. اعلامیه پخش می‌کرد و با مردم انقلابی همراه بود.
پیروزی انقلاب او را در مسیر الهی مصمم‌تر کرد. علاوه بر این که به جهت کمک به معیشت خانواده مشغول کار و تلاش و کسب روزی حلال بود اما از مسجد محل نیز غافل نبود و در این مکان مقدس حضوری پُر رنگ داشت.
با آغاز جنگ تحمیلی پدر و مادر که دیگر او را خوب می شناختند، با اعزام او به جبهه های نبرد مخالفتی نکردند. او راهی شد و به خیل عظیم عاشقان و ره پویان وصال حق شتافت. آمادگی روحی او زیبایی های جبهه های نبرد را درک کرد و او را بی تاب تر نمود. پر کشیدن دوستان و رفقا، آتش عشق وجودش را فروزان‌تر کرده بود و در نهایت در تاریخ بیست و دوم اسفند ماه سال ۱۳۶۳ در جزیره‌ی مجنون، شهد نوشین شهادت را نوشید تا ثابت کند بر سر عشق خود تا پای جان می‌ماند و سرانجام نیز ندای حسین (ع) را لبیک گفت و پیکر پاکش در گلزار شهدای بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد.
ذکر خاطره ای به نقل از پدر شهید:
شهید، برای آخرین مرتبه‌ای که قصد اعزام به جبهه را داشت، به نزد پدر رفت و از وی درخواست اعلام رضایت جهت اعزام به جبهه را نمود و پدر نیز او را برای کسب رضایت نزد مادر فرستاد و مادر نیز موافقت خود را اعلام نمود.
شب عملیات بدر در تاریخ بیست و دوم اسفند سال ۱۳۶۳ قبل از آغاز عملیات با منزل تماس گرفت و با اعضای خانواده صحبت کرد و در اواخر مکالمه به پدر اعلام داشت که دیگر منتظر من نباشید و من یقین دارم که به شهادت خواهم رسید؛ و در همان شب نیز به آرزوی خود یعنی شهادت در راه وطن نایل گشت.
