کسی اجازه غیبت کردن نداشت!
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران: شهید سیدحبیب مرتضوی، یادگار «سیدرضا» دهم شهریورماه سال 1339 در استان یزد چشم به جهان گشود. ایشان دانشجوی دانشگاه تربیت معلم در رشته الهیات بود. ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد و به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. این شهید گرانقدر در سوم مرداد ماه 1365 در روز عید قربان در شلمچه به شهادت رسید. را در بهشت زهرای شهرستان تهران به خاک سپردند.
خاطره حاج حسینعلی قاسمیان همرزم معلم شهید «سیدحبیب مرتضوی» را در ادامه می‌خوانیم:
«به نام خدا»
یکی از بهترین دوستانم شهید سید حبیب مرتضوی بود، قبل از انقلاب، با هم در جلسات قرائت قرآن شرکت می کردیم، یادش بخیر، آن موقع ها در محل ما مداح وجود نداشت، وقتی فردی از محل فوت می کرد، ما با استادمان شهید حاج علی اکبر نوری به منزل آن مرحوم میرفتیم، فاتحه و قرآن قرائت می کردیم.
بعد از پیروزی انقلاب در مسجد محل و بسیج با هم فعالیت می کردیم. روزهای جمعه به نماز جمعه محل یا تهران یا کرج می رفتیم، در مسیر کسی اجازه غیبت کردن نداشت، هرگاه اسم کسی را می بردیم بلافاصله شهید مرتضوی می فرمودند: حرف خودمان را بزنیم.
بسیار به جبهه می رفتند، یک بار به ایشان عرض کردم: دیگر شما وظیفه ات را انجام داده ای، شما معلم هستید و بچه های زیادی را برای انقلاب تربیت می کنید، ایشان فرمودند: فعلا جبهه مهم تر است و با این که چند بار مجروح شده بود، می فرمود: من بادمجان بم هستم و آفت ندارم.
زمانی که عملیات مرصاد شروع شده بود من و 10 تن از دوستانم از شهرک کاووسیه به قصد شرکت در جبهه ها حرکت کردیم، وقتی در میدان قدس شهرقدس، خواستیم سوار اتوبوس شویم، یکی از دوستان در گوش دوست دیگرمان چیزی گفت که باعث گریه او شد، من گفتم آرام باشید، زن و بچه ها دور اتوبوس هستند و شما را می بینند.
سوار اتوبوس شدیم و به سمت کرج حرکت کردیم، در اتوبان کرج بودیم که فهمیدیم، سید حبیب شهید شده است، آن موقع بود که هیچ کسی نمی توانست ما را آرام کند، نه میتوانستیم برگردیم و نه توان رفتن داشتیمدر جبهه به ما خیلی سخت گذشت، چون یکی از بهترین دوستانمان را از دست داده بودیم و حتی نتوانسته بودیم در مراسم تشییع پیکر پاکش شرکت کنیم. خدایا مقام شهید والاست، والاتر بگردان، پدر و مادر و برادر و خواهر عزیزش را رحمت فرما.
