خبر شهادت/ قسمت اول

آخرین تماس اش روز دوشنبه بود، بهم گفت: «شاید تا یک هفته نتوانم تماس بگیرم.» سه شنبه که تماس نگرفت، خیلی نگران نشدم. آخرِ شب که می خواستم بخوابم، آرامشی داشتم. این آرامش کمی برایم عجیب بود. چهارشنبه بر خلاف همیشه اصلاً به گوشی نگاه نکردم. دوستانم مدام زنگ می زدند و از حالم می پرسیدند. همین مسئله موجب تعجب من شده بود.

گوشی آقا ابوالفضل دست من بود، تعدادی از دوستانش زنگ زدند اما جواب نمی دادم. با خودم می گفتم: «با من که کاری ندارند.» اما همچنان شگفت زده بودم. با خودم گفتم: «این ها که می دانند آقا ابوالفضل مأموریت است، پس چرا زنگ می زنند؟» مشغول خوردن ناهار بودیم که خاله ام آمد توی حیاط و گوشه ای ایستاد.

چهره اش در هم کشیده بود. داداشم رفت بیرون و شروع کرد با خاله صحبت کردن. بعد از چند دقیقه مادرم را صدا کرد که: «بیا خاله با شما کار دارد.» دیدم صدای گریه خاله ام می آید. بی خبر از همه جا رفتم بیرون. پرسیدم: «چی شده خاله؟» گفت: «پدربزرگ به شدت مریض است ناراحت او هستیم.» مامان قبول نکرد که گریهِ خاله به خاطر مریضی پدربزرگ باشد.

یک دفعه مامان گفت: «ای وای! ابوالفضل؟» خاله ام گفت: «آره! ولی زخمی شده؟» مامانم گفت: «نه! حتماً شهید شده!» بعد گریه کرد. شوکی به من وارد شد که نگو و نپرس. فقط می گفتم: «دروغه! دروغه!» با این که شهادت برایم یه چیز طبیعی بود و می دانستم راهی هست که خودمان انتخاب کرده ایم، ولی باورم نمی شد به این زودی اتفاق بیافتد.

دلم می سوخت اما چشمم اشکی نداشت. خانم همکار آقا ابوالفضل، صبح تماس گرفت. صدایش گرفته بود. پرسیدم: «چرا صدایت گرفته؟» گفت: «سرما خورده ام» اما سرما نخورده بود؛ به قدری گریه کرده بود که صدایش در نمی آمد...

مهناز اُبویسانی(همسر شهید)

ادامه دارد...