شهید محمد تاجیک؛ بهترین درمان تسکین درد فقط یاد«خداست»

نوید شاهد شهرستان های استان تهران؛ شهید محمد تاجیک/ یکم فروردین 1344، در شهرستان ری دیده به جهان گشود. پدرش عزیزالله، کارگری می کرد و مادرش ام لیلا نام داشت. تا اول راهنمایی درس خواند. بنا بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. بیستم اسفند 1361، با سمت آر پی جی زن در فکه بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شکم و موج انفجار، شهید شد. مزار وی در بهشت زهرای شهرستان تهران واقع است.

وصیت نامه شهید محمد تاجیک

بسم الله الرحمن الرحیم

بنام خداوند بخشنده مهربان

الذین آمنوا هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم و درجه عنداله و اولئک هم الفائزون : س توبه آیه 19

آنانکه ایمان آوردند و از وطن هجرت گزید و در راه خدا به مال و جانشان جهاد کردند آنها را نزد خدا مقام بلندی است و آنان بالخصوص رستگاران و سعادتمندان دو عالمند:

آنقدر به جبهه میروم و می جنگم تا شهید شوم ای جوانان نکند در رختخواب ذلت بمیرد که حسین ( ع ) در میدان نبرد شهید شد و ای جوانان مبادا در غفلت بمیرید که علی ( ع ) در محراب عبادت شهید شد و مبادا در حال بی تفاوتی بمیرید که علی اکبر حسین در راه حسین ( ع ) و با هدف شهید شد و به شما ای مادران که مبادا از رفتن فرزندان خود به جبهه جلوگیری کنید که فردای هست و در محضر خدایی نمی توانید جواب زینب را بدهید که تحمل 72 شهید را نمود .

همه مثل خاندان «وهب» جوانانتان را به جبهه های نبرد بفرستید و حتی جسد او را هم تحویل نگیر زیرا مادر «وهب» فرمود سری را که در راه خدا داده ام پس نمی گیرم : برادران استغفار و دعا را از یاد نبرید که بهترین درمانها برای تسکین دردهاست و همیشه بیاد خدا باشید و در راه او قدم بردارید و هرگز دشمنان بین شما تفرقه نیاندازند و شما را از روحانیت متعهد جدا نکنند که اگر چنین کردند روز بدبختی مسلمانان و روز جشن ابر قدرتهاست حضورتان را در جبهه های حق بر علیه باطل ثابت نگه دارید .

و خطاب به تو ای مادر که اگر خواستی در غم شهادت یا کشته شدن من گریه کنی اول باید به یاد حسین بن علی ع و علی اکبر و قاسم و عون و جعفر و حضرت ابوالفضل عباس گریه کنی زیرا که آنها هم در راه دین خدا و نماز شهید شدند و بعد از این بخاطر که فقط فرزند تو نیست که در این راه کشته می شود.

و یا شده است صدها هزار جوان دیگر مانند من هستند که مادر دارند و وقتی به بجهه ها میروند با دست قطع ششده یا پای قد شده و یا در آخر با تن پاره پاره به شهر خود روی دست مردم بر می گردند و من تو را به صبر و پایداری دعوت می کنم.

و تو ای پدر مهربان نکند که مرگ من باعث شود که به چشم مردم شود و تا آنجا که می توانید از گریه کردن زیاد در جلوی روی مردم خودداری کنید که مبادا منافقین ما از کار سوء استفاده نکنند.

از همسایه ها و فامیلها و دوستان و به خصوص سید مجتبی رضایت و حلالیت مرا طلب کنید که مبادا از من دلخور باشد و از طرف من به  به محرومین صدقه بدهید چون ممکن است که من به کسی بدهکار باشم.

و ندانم و این را هم بگویم که هیچ دلم نمی خواهد که بخاطر من گریه کنی چون بقول خودت اگر فرزند در غم مرگ پدر یا مادر گریه کند هر اشکی که از چشمان فرزند بیرون بیاید مروارید می شود و به عرش می رود.

و از طرف من به برادر بزرگم حسن آقا بگوئید که وظیفه ای که به گردن گرفته است وظیفه ای سنگین است چون چشم ملیونها انسانهای مستضعف به شما رزمندگان اسلام هست مبادا کاری کنید که باعث شکستن دل پدر و مادر یا همسایه ها خود شوید که خدا هیچ وقت او را نمی بخشد و همیشه کاری کنند که در بین مردم پدر و مادر و حتی همسایگان در پیش آنها هستند سربلند و سرافراز باشند.

مادر و پدر عزیز دلم می خواهد آن چنان بچه ها را تربیت کنید که از نظر ایمان و تقوا استوار و قوی باشند و زیاد به آنها نپیچیید و مخصوصاً به مریم و علی زیاد قرآن خواندن و نماز خواندن را یاد بدهید و تا جایی که می توانید به آنها نماز مستحبی را یاد بدهید و مادر در آخر خطاب به تو هیچ دلم نمی خواهد که فکر کنید من فرزندی داشتم و از دست دادم همیشه به فکر شهیدانی باش مادرانی داشتند گاهی می شود مادری پنج پسرش را از دست داده است و می گوید اگر باز هم پسر داشتم و بگو اگر ده پسر دیگر هم داشتم به راه و در راه دین خدا من داده.

و سلام علیک و رحمه الله و برکاته/ سیزدهم بهمن 61

منبع: پرونده فرهنگی شهدا/ اداره هنری، اسناد و انتشارات/ شهرستان های استان تهران.