ویژه نامه شهدای کارمند بنیاد شهید و امور ایثارگران شهرستان های استان تهران
نوید شاهد شهرستان های استان تهران؛ اندیشه و کلام شهیدان حاصل عالی ترین ارزش های انسانی و بیانگر والاترین ایده ها و آمار ما نهاست. شهیدان، به خون خفتگان گلگون کفنی هستند که هستی خویش را در راه تحقق اندیشه های امام راحل نثار نموده و با فداکاری خویش، ماندگار و استمرار نظام مقدس جمهوری اسلامی را تضمین نموده و اکنون در جوار رحمت الهی مأوا گزیده اند و نظاره گر چگونگی عمل ما در پاسداری از انقلاب و نظام اسلامی بوده و پاسداشت ارزشهای الهی و اعتلای نظام توحیدی را مطالبه می نمایند.
1- شهید نعمت الله جان محمدی/ دوازدهم فروردین 1340، در شهرستان پاکدشت به دنیا آمد. پدرش کوچک، کشاورزی می کرد و مادرش حمیده نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. مدتی پاسدار کمیته انقلاب اسلامی بود و سپس کارمند بنیاد شهید شد. سال 1361 ازدواج کرد و صاحب یک پسر و یک دختر شد. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. سوم بهمن 1365، با سمت فرمانده دسته در شلمچه بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. پیکر وی را در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپردند.
2- شهید حسن ساویز/ دهم فروردین 1341، در روستای شرفه از توابع شهرستان مغان چشم به جهان گشود. پدرش احمد، کشاورز و دامدار بود و مادرش گل یاخه نام داشت. در حد خواندن و نوشتن سواد آموخت. کارمند بنیاد شهید بود. سال 1363 ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. ششم مرداد 1367، با سمت آر پی جی زن در اسلام غرب توسط نیروهای سازمان مجاهدین خلق (منافقین) بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. مزارش در بهشت زهرای شهرستان تهران واقع است.
برگی از خاطرات شهید؛ (گزیده ای از خاطره سیدباقر حسنی همکار شهید)
در آخرین روز بهار که به فصل تابستان و هوای نسبتاً گرم کویری شهرستان پاکدشت نزدیک می شدیم شهید مقدمات کار را برای یک اردوی پنج روزه به بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) فراهم نمود.
یادگاران شاهد با شوق وصف ناپذیری بعد از گذراندن فصل امتحانات در حیاط بنیاد به همراه دوستانشان سرگرم صحبت بودند.
«شهید ساویز به همراه چند تن از همکاران به طرف مشهد مقدس سوار بر ماشین به راه افتادند. یکی از همکاران از شهید ساویز پرسید، این دو کودک که در گوشه حیاط هستند فرزند کدام شهید هستند؟ شهید ساویز با لبهای خندان گفت:آن دو فرزندان من هستند. مطمئن باشید که در اردوی بعدی شما آن دو را به عنوان فرزند شهید به اردو خواهید برد...».
3- شهید حاج ولی الله قمی/ سوم خرداد 1337، در روستای مامازند از توابع شهرستان پاکدشت به دنیا آمد. پدرش حسین، کشاورزی می کرد و مادرش منور کفائی زاده (شهادت 1366) نام داشت. تا پایان سطح عالی در حوزه علمیه درس خواند. روحانی، سرپرست کمیته انقلاب اسلامی پاکدشت و رئیس بنیاد شهید بود. سال 1360 ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. ششم مرداد 1367، در اسلام غرب توسط نیروهای سازمان مجاهدین خلق (منافقین) بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. پیکر او را در گلزار شهدای روستای ده امام تابعه شهرستان زادگاهش به خاک سپردند. برادرانش حسن و علی نیز شهید شده اند.
برگی از خاطرات شهید؛ (گزیده ای از خاطره سیدباقر حسنی همکار شهید)
«پول حلال»
در یک بعدازظهر گرم تابستان مشغول دروی گندم به کارگری مشغول بودم و عرق و گرد و خاک تن را می آزرد در گوشه ای از مزرعه هر از چند گاهی گردبادی کوچک تشکیل می شد و به دل دشت می زد. این همه سختی کار ناخودآگاه ذهن را به پرواز در می آورد و به یاد هوای گرم خوزستان و بیابانهای دارخوین – پاسگاه زید شلمچه طلائیه می افتاد و به یاد شهدایی که چند روز پیکر مطهرشان بر روی دستان مواج امت حزب اله تشییع شدند و ذهن من به این سو و آنسو سرک می کشید.
ناگهان دیدم خودرویی از دور به طرف من می آید بعد از چند دقیقه به من رسید راننده که پایین آمد رئیس اداره خودمان حاج ولی اله قمی، برادر دو شهید که برادر زاده اش هم در جبهه ها شهید شده بود و خودش هم جانباز جبهه و جنگ بود.
با خودم گفتم از ستاد معراج باز شهیدی آورده اند و برای مراسم باید خودمان را آماده و مقدمات کار را فراهم کنیم. حاج آقا بعد از احوالپرسی گفت: آقای پازوکی برای انجام این کار روزی چقدر حقوق می گیرید؟ گفتم: کدام کار؟ حاج آقا گفتند: برای دروی گندم.
خیلی سوال عجیبی بود برای من، جواب ایشان را دادم و در ادامه گفت: اگر کسی احتیاج به کارگر داشت به من خبر بده. من گفتم: حاج آقا شما با این بدن مجروح و جانبازی این برایتان مشکل است.
گفت: آقای پازوکی این درآمد که از عرق جبین بدست می آید، حلال ترین پول هست و من می خواهم برای خودم کن بخرم. شهید حاج ولی اله قمی از خانواده ای که با ایشان پنج شهید تقدیم انقلاب در طول هشت سال دفاع مقدس نموده اند. در هفتم مرداد 1367 در عملیات مرصاد در نبرد با منافقین در اسلام غرب به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
