اگر خواستید گریه کنید، برای شهادت امام حسین(ع) گریه کنید
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران، شهید «عبداله عرب عامری»، یادگار نوراله و مریم بيست و يكم اسفندماه ۱۳۴۶ در شهرستان پيشوا به دنيا آمد. خواندن و نوشتن نمی‌دانست. او نيز كارگر راه‌آهن بود. به عنوان بسيجی در جبهه حضور يافت. این شهید گرانقدر بيست و دوم اسفندماه ۱۳۶۳ در شرق دجله بر اثر اصابت تركش خمپاره به شهادت رسيد. مزار وی در امامزاده جعفر(ع) زادگاهش واقع است.
فرازی از وصیت‌نامه شهید «عبداله عرب‌عامری» را در ادامه مرور می‌کنیم:
با درود و سلام بیکران بر آقا امام زمان حضرت مهدی(عج) و با درود و سلام بر نائب بر حقش امام امت پیرجماران بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و رهبر تمامی مستضعفان و رنج کشیدگان عالم و نور چشم ملت ایران و با سلام بر تمامی شهدای اسلام از صدراسلام تاکنون و به امید پیروزی کامل رزمندگان اسلام بر تمامی کفر جهانی و رسیدن این ملت به کربلای حسینی انشاله.
ضمن عرض سلامی گرم خدمت پدر گرامیم. پدری که یک عمر برای من زحمت کشید. تا مرا بیاری خدایی اینجا رسانده و هم اکنون از عزیز خودم گذشته و من برای نبردی بی‌امان به جبهه فرستادی. خداوند در دنیا و آخرت شما را سعادتمند گرداند.
پدر عزیزم هر چند من در دورانی که در کنار شما بودم، فرزند خوبی برای شما نبودم ولی شما مرا ببخشید، زیرا من اشتباه کرده‌ام که قدر شما را ندانستم. امیدوارم که در شهادت من زیاد ناراحت نباشی و هر وقت زیاد ناراحت شدی به یاد امام حسین(ع) و خاندان و یارانش باش که چگونه امام حسین(ع) علی‌اصغر(ع) و علی‌اکبر(ع) خود را فدا کرد و ناظر شهادت آنها بود پس مرا ببخشید.
و اما مادر عزیزم که شما را بی‌نهایت دوست دارم مادری که شب‌ها را تا صبح برای من بیدار بودی و چقدر شب‌ها که از صدای گریه من بیدار می‌شدی و من باز شما را اذیت می‌کردم و همیشه شما را ناراحت می‌کردم و هیچ وقت سعی نکردم که شما را راضی نگه‌دارم.
امیدوارم مرا ببخشید و در شهادت من زیاد ناراحت نباشید زیرا این راه را باید رفت و آخر باد مرد پس چه بهتر که انسان در راه خدا برود و بهترین مرگ‌ها شهادت در راه خداست که نصیب هرکس نمی‌شود.
انتهای پیام/
