وصیت به همسر؛ درس شجاعت و شهامت را به فرزندم بیاموزی

شما ای خواهران بزرگوارم که مانند رقیه و دیگر ائمه در راه اسلام قدم برداشته اید و برادر حقیر خود را فدای اسلام کرده اید امید هست که در همه جهت ها من را حلال کنید و تسلی مادر عزیز و پدر بزرگوارم باشید و سعی کنید تا چند شب جمعه بر سر مزارم همراه پدر و مادر و برادرانم و همسر و فرزندم بیایید.

ناگفته نماند از شما می خواهم تا حد امکان گریه نکنید و اگر هم گریه کردید برای من نباشد، بلکه برای خوف از خدا و دیگر شهدا باشد. امید هست که همه شما ادامه دهنده راهم باشید.

اما تو ای همسر بزرگوارم که نتوانستم در طول این همسرداری خدمتی به شما بکنم و حتی برای لحظه ای شما را از دست خود راضی کنم، امیدوارم که من را ببخشی و حلالم کنی و از فرزند عزیزم خوب مواظبت و نگهداری کنی و او را مانند اسمش سمیه که یکی از جهادگران راه خدا می باشد بزرگ کنی و درس شجاعت و شهامت را به او یاد دهی تا یاری کننده راه من باشد.

شما ای برادران عزیزم همان طور که به پدر و مادرم گفتم شما را یاری دهند تا ادامه دهنده راه من باشید و همچنین در سنگر مدرسه مشت محکمی بر دهان یاوه گویان شرق و غرب بزنید و بگویید که ما از مرگ هراسی نداریم و امید هست که من حقیر را حلال کنید.

دیگر اینکه از همه خویشان، عموهای بزرگوارم و پسر عموهایم و دائی ام و فرزندانش و خلاصه همه خویشان و آشنایان خواستار عفو و بخشش می باشم و امیدوارم که همگی من را حلال کنند.

با خود اندیشیدم که چند سطر شعر که به نظر خودم جالب می باشد بنویسم:

ای دل تو چرا از این جهان بی خبری *** هر صبح مصاح در طلب سیم و زر

سرمایه تو در این جهان یک کفن است *** معلوم نباشد ببری یا نبری

یاران و دوستان من را حلال کنید *** رفتم سفری که آمدن نیست مرا