"شهادت" بزرگترین افتخار بندگی است
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران، شهید علی حسینی، یادگار «حسین» یکم فروردین ماه سال 1341 در شهر مقدس ری چشم به جهان گشود. او که در خانواده‌ای زحمت‌کش، متدین و کشاورز پرورش یافته بود، از همان دوران نوجوانی در کارهای خیر پیش قدم بود و در هر شرایطی کمک حال پدر کشاورزش بود تا این که با فرا رسیدن زمان خدمت مقدس سربازی، زودتر از زمان تعیین شده، به خدمت سربازی اعزام گردید.
دوران آموزشی را در تهران به پایان رسانید و چون کشاورز ورزیده‌ای بود، مسئولین پادگان درخواست کردند که او در تهران مانده و ادامه خدمت خود را در همان جا به اتمام برساند ولی شوق حضور در میدان نبرد باعث شد که با اصرار فراوان، راهی مناطق جنگی شود و سرانجام بعد از 20 ماه نبردی دلاورانه در برابر متجاوزان عراقی، در تاریخ دوازده مرداد ماه سال 1361 به مقام والای شهادت نایل گشت.
فرازی از وصیت‌نامه شهید
با عرض سلام به خدمت پدر و مادر گرامی‌ام، اگر روزی خدای بزرگ خواست و گناهان مرا بخشید و مرا جزو شهدای راه حق و آزادی قرار داد، هیچ ناراحت نباشید و این را من باعث افتخار خود و خانواده‌ام می‌دانم و شهید جزو زنده‌هایی است که در نزد خداوند روزی می خورد.
از امت شهید پرور تقاضا دارم که تا خون در رگ‌هایشان جاری است، در راه اسلام و امام و حفظ ارزش های اسلامی کوشا باشند. اگر شهید شدم دستانم را از تابوت بیرون بگذارید تا مردم بدانند که چیزی با خود نبردم و چشمانم را باز بگذارید تا جهانیان بدانند که کور کورانه این راه را انتخاب نکردم و قالبی از یخ بر مزارم بگذارید تا به جای مادرم بگرید.
