نگاهی به حیات طیبه شهید "مولایاری"

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید باب‌الله مولایاری، یادگار «صفرعلی» در سال 1355 در تاکستان چشم به جهان گشود. ایشان در دوران نوجوانی، فردی بانشاط و سرحال بود و با تمام دوستان و همکلاسی‌هایش مهربان و باوفا بوده و با اخلاق نیکو و مهربانش همه را مجذوب خود نموده بود.

دوران نوجوانی

به نقل از مادر گرامی و بزرگوارش؛ ایشان دوران نوجوانی روز مادر و روز پدر، دست خالی به خانه نمی آمد و همیشه این ایام ما را غافلگیر می نمود. ایشان پدر و مادر خود را خیلی دوست داشت. در زمینه از معنویات فعالیت بسزایی داشت، همیشه قدم در راه رضای ایزد منان بر می داشت و هیچ وقت لحظه ای از عبادت و نیایش حق تعالی غافل نمی شد.

آخر دیدار دست پدر و مادرش را بوسید

او فردی مؤمن و متعهد و پیرو ولایت فقیه، با گذشت و سخاوتمند بوده و همیشه امر به معروف و نهی از منکر می‌نمود و همیشه با خود زمزمه می‌کرد که من باید جان خود را فدای اسلام و مسلمین کنم و باید از ناموس و کشورم دفاع کنم، تا زمانی که خون در رگ دارم. و برای آخرین مرخصی که آمده بود به طور خاصی خداحافظی کرده و دستان پدر و مادر خود را بوسیده و تا آخرین نقطه دیدار آنها را با چشم دنبال می کرده است.

در کمک کردن به دیگران دریغ نمی‌کرد

در مورد فعالیت اجتماعی می‌توان از اقدامات ایشان در زمینه سازندگی و جهاد و کمک های مادی و معنوی، جهت آسایش و رفاه اطرافیانش نام برد. از هر گونه کمک مالی و جانی دریغ نمی کرد. ایشان شخصی فروتن و مورد احترام مردم بودند، با پدر و مادر و اطرافیان مهربان و صمیمی بودند. از کینه توزی و غیبت و دروغگویی و این قبیل موارد که مورد رضای خداوند نباشد دوری می کرد، خلاصه از هر لحاظ فردی شایسته و بدون هر عیب و نقصی در زندگی بود و برای شخص بنده نمونه ای بارز در زندگی روزمره ام بود. این شهید گرانقدر چهاردهم تیرماه 1375به شهادت رسید.