گویاترین اعمال انسان «وصیت» اوست/ از خدا می خواهم در «جهاد با نفس» مرا پیروز گرداند

بسم الله الرحمن الرحیم

با درود بر پیامبر گرامی اسلام که با آوردن قرآن، راه گشای محرومان و مظلومان تاریخ از ظلمت به سوی نور گردید و با درود به رهبر کبیر انقلاب اسلامی، نائب امام زمان (عج)، امام خمینی، و با سپاس از پدر و مادر عزیزم که برایم زحمات زیادی کشیده اند.

با فرصتی که برایم بوجود آمده تا برآن شدم چند کلمه ای بعنوان وصیّت بنگارم، گرچه اعمال هر شخصی گویاترین وصیتهاست. پدر و مادر، برادران و خواهران عزیزم، اکنون که کفر جهانی به سرکردگی شیطانهای شرق و غرب، بخصوص آمریکای جنایتکار که دستش از آستین صدام تکریتی بیرون آمده تا به خیال باطل خود بخواهد نورانیّت انقلاب اسلامی را به ظلمت و تباهی تبدیل کند و از صدور آن در منطقه و همه ملل اسلامی و محروم جهان جلوگیری نمایند: (اللهُ خَیرُ المَاکِریِن).

نشستن و ناظر صحنه بودن کافی نیست و خداوند با رسالتی که به انسان محوّل کرده است به او می گوید: (با کافران جهاد کنید تا فتنه و فساد از روی زمین بر طرف شود و همه را دین خدا باشد.) در این شرایط است که انسان می تواند بعنوان موجودی با اراده و انتخابگر به مسئولیت خود که همان دفاع از حقّ است پی ببرد. خوشا بحال آنانکه توانسته به این رسالت خود عمل کنند و نام نیکو برای خود و راهنمایی برای آیندگان باشند.

برادران، در شرایطی که دشمن همچون اصحاب اُحد، مؤمنان را تنها به جرم ایمان به خدا داشتن و در راه او مبارزه کرده، بی رحمانه در آتش فتنه و فساد می افکند و در کنار آتش از سوختن مؤمنان لذّت می برند.

با بکار بردن بمبها و سلاحهای ضد بشری خود در ایران، فلسطین، افغانستان و دیگر ملل مستضعف قصد نابودی انسانیّت را دارند، وظیفة همة انسانهای بیدار دل است که پی به مسئولیت خود ببرند و با الهام از کلام خدا به جهادی همگانی بر علیه کفر جهانی دست زنند و فرمان الله که می فرماید: (در راه خدا جهاد نمی کنید در صورتیکه جمعی ناتوان از مرد و زن و کودک شما اسیر ظلم کفّارند. آنها دایم می گویند؛ پروردگارا ما را از این شهری که مردمش ستمکارند بیرون آور. از جانب خود برای ما بیچارگان نگهدار و یاور بفرست.)

آنانی که در جنگ بین اسلام و کفر سکوت کرده اند و یا اینکه این را تنها جنگ عراق و ایران می دانند و سعی دارند که آن را جنگ میهنی نشان دهند، آگاهانه یا ناآگاهانه به کمک دشمنان انقلاب و استعمارگران می کنند و به این وسیله خون هزاران شهید ما را که به استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی را اهداء نموده اند، نادیده می گیرند.

و من با آگاهی و اختیار خود در این نبرد بی پایان شرکت نموده ام و این جنگ را که برای انتقام از خون شهدای اسلام در طول تاریخ و رفع شرّ ظالمان از مظلومان است را مصلحت نظام عالم و فضل و رحمت خداوند کریم می دانم.

امّا سخنم به گروه هایی است که در لفظ نوشتجات، خود را به اصطلاح ضد امپریالیسم می دانند؛ در جنگی که بین ملّت مظلوم و امپریالیسم در گرفته است، در هیچ جبهه ای اثری از ضدّیت شما در عمل با امپریالیسم نیست. گرچه اعمال این گروه ها برای خلق مستضعف ما، مثل روز روشن است.

این گروه ها در عمل نشان داده اند که با وجود آوردن مشکلات برای دولت مکتبی و ایجاد درگیریهای خیابانی و توطئه های دیگر، جادّه صاف کن امپریالیسم هستند.

از برادران و خواهرانی که به خاطر صداقتشان به دام این گروه های شیطانی افتاده اند، می خواهم که کمی به خود اجازه فکر کردن دهید و ببینید که در چه شرایطی بودیم و در چه شرایطی هستیم و به آینده بنگرید که خداوند ناظر است و تاریخ قضاوت خواهد کرد. تنها دنباله رو حق باشید نه چشم و گوش بسته آماده برای فرمانگیری از سازمان و آنانی که به روحانیون واقعی و خدمتگزاران مردم تهمت و افترا می بندند.

می گویم که شما نمی توانید نور خدا را با ابزار شیطانی خود بشکنید. توصیه دیگرم به برادران و خواهران مسلمان بخصوص پاسداران عزیز است، که خداوند نعمت پیروزی انقلاب اسلامی را به ما ارزانی داشت و برای اولین بار هم شده به عینه، به جهانیان ثابت نمود که اسلام می تواند به جامعه بی تحرک و در خواب غفلت رفته را تحرک بخشد و موجی بوجود آورد از این طوفان که بنیان ظلم و ستم و استعمارگران شرق و غرب را از بین ببرد این انقلاب را با پیروزی عملی به و رهبری انقلاب «امام خمینی» با اخلاق اسلامی و دفاع از حقّ گسترش دهیم.

پیامم به امام عزیز این است که؛ (ای امام در کربلای ایران فرزندان تو در عمل ، گوش به فرمان و سرباز جانباز اسلام خواهند بود و با رشادت وصف ناپذیر خود هر روز جنگ را عاشورا کرده اند)

در پایان از پدر و مادر عزیزم که برایم زحمات زیادی کشیده اند و از اینکه نتوانستم از زحماتشان قدر دانی کنم، سپاسگزارم و مرا ببخشید. از برادران و خواهران خود می خواهم که احترام پدر و مادر را داشته باشند تا مورد لطف خدا قرار گیرند.

پدر و مادر عزیزم مرک برای همه هست: (کُلُّ مَن عَلَیهَا فَانّ). اما مرگ با عزّت و شرف برای همه نیست. تقاضا دارم بعد از مرگم ناراحت نشوید و از خدا بخواهید که به شما صبر عنایت فرماید. خدا ما را در مصیبتها آزمایش می کند و در قرآن کریم می فرماید: (ما نوع انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم و به بلا و محنتش آزمودیم، که روز و شبی بدون غم و رنج و زحمت بسر نبرد و به آلام و امراض و اندیشه و اندوه و خوف و خطر عمر گذراند.)

ما را جوان ناکام ندانید! زیرا؛ عروس ما گلوله های دشمن، لباس دامادی ما کفن، آرایش و زیبائی ما خون، عشق ما خداوند و لذّت ما افتخار شهادت. فرزندان بوجود آمده از این عشق ادامه دهندگان راه انبیاء هستند. از خداوند می خواهم که مرا در جهادی بزرگتر (جهاد با نفس) پیروز گرداند.

گرچه در زندگی ام نتوانستم خدمتی به اسلام و مستعضفین کنم، با دادن جانم شاید بتوانم ذره ای از دِینم را ادا کنم. شکر خدا از مادیات و سرمایه دنیوی چیزی ندارم که درد سری ایجاد کرده باشم.

(تَبَارَکَ اسمُ رَبِّکَ ذِی الجَلالِ وَ الإِکرام: بزرگوارو مبارک نام پروردگارتوست که با جلال و عزّت و احسان و کرامت است.) در اهتزاز باد پرچم خونین لا اله الا الله، محمّد رسول الله بر تمامی جهانیان. جاوید باد اسلام، پاینده قرآن. والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته.