روایتی از یک عاشقی؛ چرا سعادت «شهادت» را ندارم؟
به گزارش نوید شاهد شهرستان های استان تهران؛ شهید امیر ولی عابدی / یکم دی 1339 در دماوند روستای مراء متولد شد . تا سوم متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت.کشاورز بود. در سال 1358 با عضویت در لشگر بیست و هشتم کردستان به جبهه اعزام شد و در تاریخ هفدهم آذر 1360 بر اثر اصابت گلوله به قلب در منطقه عملیاتی مریوان توسط دشمن بعثی به شهادت رسید. مزار این شهید در گلزار شهدا مراء واقع می باشد.
روایتی خواندنی از یک همرزم؛
سال 1360 در منطقه مریوان، مأمور پاکسازی محور سقز – مریوان شدیم. تعدادی از عزیزان رزمنده داوطلب اعزام شدند، در این میان یکی از برادران علیرغم ممانعت شدید فرمانده، با التماس و تمنا خود را به جمع ما رساند و عازم گردید. داشتیم از پادگان بیرون می رفتیم که در آستانه در پادگان، یک گلوله توپ صد و پنج به فاصله بیست متری ماشین ما به زمین خورد.
همه خوابیدند، بجز او، به او گفتم، خدا بهت رحم کرد، گفت ما از این سعادتها نداریم، تا نزدیکی منطقه درگیری در راه برای ما سرودهای انقلابی و شعرهای حماسی می خواند، چهره اش چنان معنوی شده بود که در دل یقین کردم امروز رفتنی است در مسیر توسط افراد کومله و دمکرات کمین خوردیم.
تعداد زیادی از دوستان مجروح و شهید شدند. تا عصر همان روز در کمین دشمن بودیم، چند ساعتی که در درگیری بودیم از او خبری نداشتم، پس از جمع آوری مجروحین و شهداء هنگام غروب آفتاب توانستیم از حلقه محاصره دشمن خارج شویم، هنگام تخلیه شهداء به سردخانه بیمارستان «الله اکبر» مریوان ناگهان چشمم به همان چهره نورانی با همان لبخند زیبا افتاد که به لقاء حق پیوسته بود. او شهید «امیر ولی عابدی» دلاوری از خطه دماوند بود.
منبع: مرکز اسناد اداره کل
بنیاد شهید شهرستان های استان تهران
