قاب عکس !

سه نفر از خانواده آقای پازوکی به هنگام شروع جنگ به جبهه رفتند . هر بار که اعزام می شدند ، هر سه باهم می رفتند و هر سه نفر با هم بر می گشتند .هر سه نفر یک منطقه را انتخاب کرده بودند . پدر و دو فرزندش ، مصطفی پازوکی و دو فرزند عزیزش اسدالله و مسعود یا همان بهروز .

اسدالله در پایان سال 1364 از این کاروان جدا شد و به آرزویش رسید . دو نفر دیگر ماندند . پدر و مسعود . پدر ، به خانه بازگشت و اما مسعود تا آخرین لحظات دفاع مقدس در جبهه ماند .

داغ جدایی اسدالله بر پدر سخت بود و با این وجود هیچ فشاری بر مسعود وارد نمی کرد که به خانه برگردد . مسعود عاشقانه به شهادت برادرش فکر می کرد و همیشه آرزوی دیدار برادر را داشت .

مسعود که در فرماندهی گردان حمزه سیدالشهداء بود طی فرصتی که دست می داد تدریس می کرد . با همان حقوق حق التدریسی زندگی اش را می گذراند . در موقعیت هایی که داشت شغل های مهمی را به مسعود پیشنهاد می کردند که هیچکدام از آنها را نپذیرفت . همیشه می گفت :

"برای ماندن نیامده ام ، تا چند وقت دیگر باید برگردم . جنگ تقریبا تمام شده بود که او را برای یک عملیات مهم فرستادند اسلام آباد غرب ، عملیات مرصاد، سال 1367 . او که همیشه آماده رفتن بود از همه خداحافظی کرد و گفت : "شاید دیدار آخر باشد " و رفت ."