زندگی‌نامه شهید مدافع حرم "علی امرایی" منتشر شد

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید علی امرایی، یازدهم دی ماه سال 1364 برای خانواده آقای غلامرضا امرایی روز مبارک و میمونی بود؛ زیرا در این روز نوزادی پا به عرصه هستی نهاد که سرانجام عباس زینب (س) شد، همان چیزی که همه شیعیان و فرشتگان آرزوی آن را دارند.

نامش هم نام مولایش بود

این نوزاد مبارک را به عشق امیرالمومنین امام علی (ع)، علی نام نهادند. شاید در آن روزها کسی به ذهنش هم خطور نمی‌کرد که روزی او در عرصه دفاع از اهل بیت امیرالمومنین، مانند عباس(ع) سر دهد و پیکرش ارباً اربا شود. همان گونه که علی اکبر (ع) در راه دفاع از حریم امامت و ولایت قربانی شد.

شاید کسی فکر نمی کرد کسی که چیزی از جنگ به خاطر ندارد به این سرعت خود را به قافله کربلاییان و شهیدان برساند. اما شاید از همان ابتدا اراده خداوند بزرگ، بر این قرار گرفته بود و این نتیجه لقمه حلال و نوع تربیتی بود که سرنوشت او را رقم زد.

علی از همان دوران کودکی سودای مراسمات مذهبی بود

علی، از همان اوایل کودکی، عشق و علاقه فراوانی به شرکت در روضه‌ها و مراسم مذهبی ازخود نشان می‌داد و از آنجایی که پدر و مادر بزرگوارش، خود در خانواده ای سنتی و معتقد به دین، و مذهب پویای شیعه تربیت شده بودند از بردن علی به مراسمات مذهبی دریغ نمی‌ورزیدند. و این حرکت باعث می‌شد او بیش از پیش به روضه‌ها ومراسمات مذهبی علاقمند شود. لذا با همین اندیشه و تفکر که معمولا سفارش پیشوایان دین ماست رشد کرد و تربیت یافت.

وی همزمان تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و متوسطه را با موفقیت در شهر ری به پایان رسانید و سپس در رشته کامپیوتر در دانشگاه پذیرفته شد. همه این اتفاقات در کنار فعالیت‌های بی‌وقفه او در زمینه خدمت به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) اتفاق می‌افتاد.

ایشان بهترین مامن و ماوای خود را هیئت‌ها، و عشق ورزیدن به شهدای بزرگوار و عشق بسیار بالا به سید الشهدا امام حسین (ع) و اهل بیت او و همچنین مجالس روضه و عزاداری برای اهل بیت به ویژه حضرت زهرای اطهر (س) می‌دانست.

در برابر مشکلات زندگی خویشتن داری می‌کرد

او هر زمان که در امورات زندگی با مشکلی سخت و دشوار و یا لاینحل برخور می‌کرد خویشتن و دیگران را به صبر و تحمل و سعه صدر و توسل به سیدالشهدا(ع) و توکل بر خداوند جل جلاله و خواندن زیارت عاشورا دعوت می کرد. معتقد بود زیارت عاشورا هر امر لا ینحلی را حل می‌کند. مگر آنکه مصلحت خداوند بر چیز دیگری قرار گرفته باشد. زیرا ذات مقدس پروردگار مصلحت ما را درچیز دیگری می‌داند که این به نفع ماست.

ولی اعتقاد به حرکت و تلاش در امور زندگی داشتند و تنبلی را نکوهش می‌کردند. فردبسیار پرتلاشی بود. یکی از اعتقادات مستحکم او که همیشه ورد زبانش بود این بود که خرج کردن برای امام حسین (ع) برکت زیادی دارد و جایگزینی برای آن نمی‌توان پیدا کرد. منظور او از خرج کردن، چند بُعدی و چند وجهی بود.

تلاش جسمانی و فیزیولوژیکی، رفتاری، گفتاری، عمل کردن به دستورات قرآن و اهل بیت، خرج کردن مادی و غیره بود معتقد بود با عمل و رفتار نیکو می‌توان دیگران را جذب امام حسین (ع) کرد.