شهید حاجی بابایی؛ با پیامی در راه

با پیامی در راه

شهید پیام حاجی بابایی نام اصلی اش در شناسنامه پیام بود.اما همرزمانش او را حسین صدا می کردند چون شیفته ی امام حسین ( ع ) بود. دوست داشت حسین صدایش کنند. به این نام افتخار می کرد. بچه زاده ی شرق تهران بود از یک خانواده مومن و مذهبی . از زمانی که به یاد داشت همراه والدینش در دعاها و نمازهای جمعه و جماعات و عزاداری های ائمه اطهار ع شرکت کرده بود و با حال و هوای این جور جاها بزرگ شده بود.

از کودکی یاد گرفته بود که مسئولیت پذیر باشد . خودش هم خمیره این کار را داشت . در سالهای دبیرستان مسئولیت انجمن اسلامی و بسیج دبیرستان 22 بهمن تهران را به عهده داشت . همه می دانستند که با چه مهربانی و قدرتی ، می تواند کسانی را که به انقلاب اسلامی و دین اسلام بدبین یا بی مهر بودند ارشاد کند.

پیام حاج بابایی در دوره دبیرستان ، رشته ریاضی – فیزیک می خواند که جنگ تحمیلی علیه کشورمان ایران آغاز شد . او هم هر طور شده ، رضایت والدینش را جلب کرد و به خیل بسیج دانش آموزی پیوست.

با شور و شوقی وصف ناپذیر دوره 45 روزه آموزشی را گذراند و در تمام این مدت در آرزوی رفتن به جبهه و ایستادگی در برابر دشمن ثانیه شماری می کرد. بالاخره موفق شد برای یک حضور چهل و پنج روزه عازم جبهه شود. چه روز خوشی بود برای او آن روزی که به جبهه پا گذاشت و آنجا را با چشم دید و با برادران رزمنده از نزدیک آشنا شد. هنگام اعزام به شاخ شمیران او هم مثل دیگر همرزمانش وصیت نامه نوشت .

در آنجا دو پیام برای بازماندگانش به یادگار گذاشت پیامی در ابتدا به امام خمینی ( ره ) و پیامی دیگر برای امت حزب الله :

پیام من به امامم این است که تا خون در رگهای من جاری است در راه هدف مقدسم و یاری رهبر کبیر انقلاب در این سرزمین خدمت نمایم . و پیامم به امت حزب الله فقط ترجمه آیه 24 سوره بقره است ...

پیام ( حسین ) حاج بابایی ، بالاخره در تاریخ 1367/2/21مورد اصابت ترکش قرار گرفت . و به ملکوت آسمانها راه یافت . روحش قرین نور و ملکوت آسمانها باد...

منبع: مرکز اسناد اداره کل بنیاد شهید شهرستان های استان تهران